*κείμενο παρέμβασης της Attack στο διήμερο φεστιβάλ εκδηλώσεων του σχήματος ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-ΕΑΑΚ
Δεν χρειάζεται θα έλεγε κανείς να περιγράψουμε την πραγματικότητα που όλοι ζούμε. Όλοι εμείς, οι νέοι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φοιτητές την γνωρίζουμε πολύ καλά. Η ανεργία στο 24% και για τους ‘‘τυχερούς’’ εργαζόμενους οι part-time δουλείες, η απλήρωτη εργασία και τα μαύρα μεροκάματα αποτελούν κομμάτι του εργασιακού μεσαίωνα, της μόνης πραγματικότητας που έχουμε ζήσει. Δεν προλάβαμε ούτε καν τις σχετικά σταθερές σχέσεις εργασίας που υπήρχαν αρκετά χρόνια πριν. Προλάβαμε όμως μέσα στα χρόνια του μνημονίου να δούμε τον εργασιακό χάρτη να διαλύεται και να ξαναχτίζεται από την αρχή με πιο σκληρούς όρους εντατικοποίησης και πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας, με μισθούς πείνας. Προλάβαμε να δούμε την αντικατάσταση του όρου εργασία με τον όρο απασχόληση ή ωφέλεια (για ποιόν;) και τον μισθό μας να γίνεται επίδομα. Αντίστοιχα ο εργαζόμενος έγινε συνεργάτης-μπλοκάκιας ή ωφελούμενος voucherας και πενταμηνίτης. Και εν τέλει είναι τέτοια η πολυπλοκότητα του εργασιακού μεσαίωνα που αν θέλουμε να την ανατρέψουμε ίσως χρειάζεται να την ξαναπεριγραψουμε.
Ανεργία και προγράμματα ‘‘μείωσης’’ της
Με την ανεργία στα υψηλοτέρα ποσοστά της ειδικά για τους νέους και ειδικότερα για τις γυναίκες (28% έναντι 20% στους άνδρες) οι μνημονιακές κυβερνήσεις μαζί με ΕΕ και κεφάλαιο κινητοποίησαν όλες τους τις δυνάμεις για να την αντιμετωπίσουν. Με προγράμματα του ΟΑΕΔ χρηματοδοτούμενα από τα κοινοτικά κονδύλια των ΕΣΠΑ θα την μείωναν προσφέροντας 5μηνη εργασία είτε στον ιδιωτικό τομέα (voucher) είτε στον δημόσιο με τα κοινωφελή προγράμματα. Αυτό που πέτυχαν όμως και αυτό που στόχευαν εξ αρχής ήταν να ανακυκλώνουν την τεράστια μάζα των ανέργων προσφέροντας ταυτόχρονα δωρεάν εργατικό δυναμικό στα αφεντικά για πέντε μήνες και τεράστια κέρδη στα σκλαβοπάζαρα των ΚΕΚ. Από την άλλη με τα πεντάμηνα λειτούργησε ο κατεστραμμένος δημόσιος τομέας (δήμοι, νοσοκομεία, υπηρεσίες+) με τον πιο φθηνό διαθέσιμο τρόπο χωρίς να χρειαστεί να κάνουν τις απολύτως αναγκαίες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Και στις δύο περιπτώσεις η κυβέρνηση αποφεύγει να δώσει επίδομα ανεργίας στους εργαζόμενους στα προγράμματα. Και τα νέα προγράμματα, 8μηνα πλέον, θα έχουν την ίδια λειτουργία και μάλιστα έρχονται να καθιερώσουν αυτό το μοντέλο εργασίας και να το κάνουν πιο αποδοτικό για τον κρατικό μηχανισμό. Σε συνδυασμό μάλιστα με την αντιμεταναστευτική πολιτική θα στέλνουν τους εξαθλιωμένους άνεργους να φυλάνε στα hotspot τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες! Στο ίδιο κλίμα κινείται και το Υπουργείο άμυνας που σχεδιάζει να προσλάβει ΟΒΑ (οπλίτες βραχείας ανακατατάξεως) σε ειδικότητες όπως ιατροί, πολιτικοί μηχανικοί κτλ για να τους βγάλουν την δουλεία στο μισό κόστος από ότι αν τους προσλάμβαναν κανονικά! Η κυβέρνηση με τις ευλογίες τις ΕΕ και του κεφαλαίου αξιοποιεί κάθε μηχανισμό που έχει στην διάθεση της και χρησιμοποιεί εργαλείακα την ανεργία, δεν την μειώνει, την συντηρεί και την ανανεώνει για να εξαθλιώσει ακόμη περισσότερο το σύνολο της εργατικής τάξης και να ρίξει τα μεροκάματα μας.
Ελαστικές σχέσεις εργασίας- Μαύρη εργασία-Εργοδοτική τρομοκρατία
Για όλους τους υπόλοιπους που δεν δουλεύουν στα προγράμματα η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Η νεολαία ειδικά απασχολείται κατά κύριο λόγο στους κλάδους του επισιτισμού-τουρισμού, του εμπορίου και των τηλεπικοινωνιών, σε όλες τις σεσημασμένες εργασιακές γαλέρες. Αυτό συνήθως γίνεται βεβαίως με όρους ελαστικής εργασίας, 4ωρα, 6ωρα ή ότι βολεύει τον εργοδότη. Το φαινόμενο αυτό έχει λάβει διαστάσεις κανόνα πλέον καθώς μέσα στ 2015 μόλις 45% των συμβάσεων που υπεγράφησαν δεν αφορούσαν ελαστικές σχέσεις εργασίας, ποσοστό τριπλάσιο σε σχέση με το 2009. Ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μηνιαίες ακόμη και δεκαπεντάμηνες συμβάλλουν στο σκηνικό της επισφάλειας. Συμφώνα με τα στατιστικά της ΓΣΕΕ (από έρευνες καλά πάνε) 70% των απολύσεων αφορά συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Ο βασικός μισθός πείνας είναι η πραγματικότητα για την πλειοψηφία των εργαζόμενων και όσοι παίρνουν κάτι παραπάνω συνήθως αναπληρώνουν με ώρες ολόκληρες απλήρωτων υπερωριών. Η εντατικοποίηση των σχέσεων εργασίας μας και η συνεχής τρομοκρατία στους χώρους δουλείαςμας έχει γίνει ο κανόνας, είτε με τους άπιαστους στόχους στα call-center είτε με την φούστα που πρέπει να κοντύνει για να τραβήξει περισσότερους πελάτες. Η αξιοπρέπεια της τάξης και της γενιάς μας τσαλακώνεται για 3 ευρώ την ώρα καθαρά. Και μην ξεχνάμε αυτούς που δουλεύουν μαύρα και φοβούνται να αντιμιλήσουν γιατί μετά από δυο χρόνια δουλειάς ούτε το πενιχρό επίδομα ανεργίας των 360E δεν θα πάρουν. Και αυτοί οι εργαζόμενοι λοιπόν μισοάνεργοι είναι σαν τους vaoucherαδες και τους πεντάμηνους.
Ποια είναι η Attack στην ανεργία και την επισφάλεια;
Είμαστε μια κοινωνικοπολιτική συλλογικότητα νέων εργαζόμενων που προκύψαμε από την εποχή μας. Στην Ελλάδα των μνημονίων αντιληφθήκαμε πως η ανεργία δεν χρησιμοποιείται παραδοσιακά από το κεφάλαιο πλέον αλλά στην εποχή της κρίσης έχει αναβαθμισμένο εργαλειακό χαρακτήρα. Δεν χρησιμοποιείται δηλαδή απλά για να εκφοβίζει τους ήδη εργαζόμενους και να ρίχνει τα μεροκάματα αλλά το καταφέρνει ακόμη πιο αποδοτικά εναλλάσσοντας τους εργαζόμενους με τους άνεργους, με αποτέλεσμα πχ ένας μέσος 25αρης να έχει περάσει από ένα voucher, ένα πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας και στο ενδιάμεσο να ήταν άνεργος με μικρά διαλλείματα που δούλευε πωλητής σε call center. Δημιουργείται λοιπόν ένα γκρίζο φάσμα μισοανεργίας-μισοεργασίας και εγκλωβισμένοι σε αυτό είμαστε όλοι μας ή έτσι τουλάχιστον θέλουν. Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν είναι μια καινούρια πρόκληση να οργανωθούν όλες αυτές οι πολυδιασπάσεις της εργατικής τάξης (voucherαδες, πεντάμηνοι, επισφαλώς εργαζόμενοι) καθώς αν και υπαρχουν σωματεια που εκκινούν απο ταξικές θέσεις, δεν καταφέρνουν να συσπειρώσουν με σταθερό τροπο αυτο το δυναμικο γιατι και δυσκολο είναι αντικειμενικά να το προσεγγίσει λόγω της εφήμερης φύσης της εργασίας τους αλλά κυρίως επειδή ηγεμονευονται ακομα απο τις παλιές μορφές του εργατικού κινηματος. Δε μπορεί και δε θέλει να εκφράσει τα συμφέροντα των εργαζομενων και της νέας βάρδιας ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός. Ενας συνδικαλισμός ταυτισμένος με τα συμφέροντα εργοδοτών, κυβερνήσεων. Ταυτισμένος με την ΕΕ και τις μεταρρυθμίσεις που διαλύουν τα δικαιώματά μας. ‘Ενα συνδικαλισμό ταυτισμένο στα μυαλά εργαζομένων και νεολαίας με τη διαφθορά και τα χλιδάτα συνέδρια μοιράσματος καρεκλών, αλλά και χρηματοδοτήσεων που πλέον απορρέουν απο το ΕΣΠΑ. Η Attack θέλει να δώσει φωνή σε όλους αυτούς τους ανθρώπους για να αγωνιστούμε, θέλει όμως και να βρει και τα ταξικά ανεξάρτητα σωματεία ώστε όλοι μαζί να συντονιστούμε και τους διαχωρισμούς που μας επιβάλουν να τους σπάσουμε στην πράξη. Αυτό έγινε και όταν το καλοκαίρι του 2015 απλήρωτοι voucherαδες από όλη την Αττική συγκεντρώθηκαν σε σύσκεψη και με πρωτοβουλία της Attack για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους. Αποκορύφωμα των προσπαθειών μας θεωρούμε το κίνημα των 5μηνων όπου συμμετείχαμε και βοηθήσαμε στο συντονισμό επιτροπών πεντάμηνων ανά περιοχές, εργατικών λεσχών αλλά και σωματείων ΟΤΑ ώστε να δώσουμε την μάχη για προσλήψεις στο δημόσιο, για τις προσλήψεις και των εργαζόμενων στα προγράμματα συγκεκριμένα. Μάχη εν τέλει για μόνιμη και σταθερή δουλειά! Με τις προσπάθειες μας και κυρίως την ηρωική στάση των εργαζόμενων επετεύχθη τελικά παναττικος συντονισμός και δημιουργήθηκε το συντονιστικό πεντάμηνων που για έναν μήνα κατασκήνωσε μπροστά στο Υπουργείο εργασίας , που έκανε κατάληψη στα γραφεία της υπουργού Ανεργίας Αντωνοπούλου και βγήκαν όλα τα ΜΜΕ να μας καταγγείλουν ως τρομοκράτες! Αυτοί οι αγώνες με τις αδυναμίες τους μας δείχνουν το δρόμο και για την συνέχεια! Μας δείχνουν το δρόμο και για την μάχη του ασφαλιστικού που έρχεται να περάσει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Πως απαντάμε;
Σε αυτόν τον νέο εργασιακό μεσαίωνα που εγκαθιδρύεται μέρα την μέρα, νομοσχέδιο το νομοσχέδιο εδώ και 7 χρόνια θα πρέπει να απαντήσουμε με την ορμή της γενιάς που της τα πήραν όλα, μαζί και το μέλλον της. Αυτή η γενιά θα βρει τα νέα εργαλεία που θα βάλουν πλάτη στο εργατικό κίνημα εν γένει και θα του δώσουν το χαρακτήρα και την δυναμική που χρειάζεται για να γίνει ξανά επικίνδυνο και αποτελεσματικό. Κόντρα στις λογικές της ΓΣΕΕ και του κυβερνητικού και αστικού συνδικαλισμού στους αγώνες που έρχονται, στον αγώνα του ασφαλιστικού, στο επόμενο εργασιακό νομοσχέδιο να αναζητήσουμε τις μορφές και το περιεχόμενο του αγώνα που μπορεί να εμπνεύσει και να κερδίσει. Δεν θέλουμε να καταργήσουμε τα σωματεία, ούτε απλά να καλύψουμε τις αδυναμίες τους. Θέλουμε να γίνουμε η συγκολλητική ουσία που θα φέρει τον κόσμο της εργασίας ξανά στο δρόμο και κοντά στο σωματείο του, να φτιάξουμε νέα σωματεία όπου δεν υπάρχουν. Να βρει ο άνεργος, ο επισφαλώς εργαζόμενος ένα μέρος όπου η φωνή του ακούγεται και δεν πνίγεται στις φωνές του αφεντικού του ή στην απογοήτευση ενός σπιτιού με δυο ανέργους. Να γίνουμε η μαγιά για ένα νέο εργατικό κίνημα στο ύψος των περιστάσεων της εποχής μας και με τους Γάλλους αδερφούς μας που είναι στους δρόμους κόντρα στο εργασιακό νομοσχέδιο του Ολλαντ και της Ελ Κομρί και με την νεολαία της γης όλης να κραυγάσουμε περήφανα «Σκλάβοι του 21ου αιώνα δεν θα γίνουμε!».
